της Λένας Σαββίδου
Τα παραμύθια κάθε λαού μαρτυρούν χιλιάδες πράγματα για την ιδιοσυγκρασία του και για την πορεία του στο χρόνο. Ειπωμένα από τα χείλη της γιαγιάς, στη θαλπωρή της οικογενειακής εστίας γίνονται δρόμοι που ενώνουν το χθες με το αύριο των λαών, περνώντας μέσα από την ψυχή των παιδιών. Αν κάτι με λυπεί αφάνταστα είναι πως τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν με παραμύθια Δυτικής προέλευσης που πολύ λίγο ομοιάζουν με τα παραδοσιακά μας. Ξέρουμε την Σταχτοπούτα, τη Χιονάτη με τους επτά νάνους, την μικρή μονίμως χαμένη στα δάση Κοσκινοσκουφίτσα, μα έχουμε χάσει το ιδιόρρυθμο Ποντιακό παραμύθι που θα διαμόρφωνε την παιδική ψυχή των γόνων μας, ως Ελληνική και Μαυροθαλασσίτικη παράλληλα, όπως ακριβώς Έλληνες και Μαυροθαλασσίτες υπήρξαν οι παππούδες μας.